در ادبیات دینی و عامیانه ایرانیان، خدا‌گرایی و دانش‌اندوزی دو قرین و هم‌نشین مهربان‌اند. دانش آنچنان روشن و روشنابخش است که در پرتویِ تابشش نیکی شناخته می‌شود. همچنین دانش‌اندوزانی که بار فزون‌تری از علم برمی‌گیرند، اگرچه به سال خُرد باشند؛ اما به خِرد کهن انگاشته‌ می‌شوند. آنان به خاک بسنده نکرده، از جان فزونی می‌یابند و در گذرگاه دنیا، راه مطمئن‌ و دقیق‌تری به‌سوی آفریدگار می‌پویند.